فناوری‌هایی که ما در زندگی روزمره به آنها متکی هستیم، بیش از پیش توسط فضای ابری تعریف می‌شوند. موسیقی که هر روز در spotify گوش می‌دهیم دقیقاً بر اساس سلایق ما و تلفیق و تحلیل همزمان داده‌ها از مجموعه‌ی همه‌ی شنوندگان، تنظیم شده است. سریال‌های تلویزیونی و فیلم‌های محبوب‌مان در Netflix و آمازون پرایم از هر جایی قابل دسترسی هستند، و بر طبق علایق ما و عادات فیلم دیدن، مبتنی بر تجزیه و تحلیل جمعیت زیادی از مشترکین، است که یک سریال جدید توصیه می‌شود.

دستگاه‌های تنظیم حرارت خانگی، گرما و سرمای محیط را براساس مکان ما در آن زمان، تغییر می‌دهند، و زنگ‌های درب ورودی به ما می‌گویند که چه زمانی بسته‌های پستی گذاشته یا برداشته می‌شوند- همه به این دلیل است که آنها از نظارت و مدیریت مبتنی بر ابر و تحلیل‌های مبتنی بر هوش مصنوعی که امکان استفاده از آن در هر دستگاهی وجود دارد، بهره می‌برند.

فراتر از سرگرمی و دستگا‌های هوشمند خانگی، شمار فزاینده‌ای از دستگاه‌های حیاتی زندگی که بر آنها متکی هستیم، به صورت ابری مدیریت می‌شوند. وسایل تسلا (Tesla) در زمان نیاز، به صورت خودکار بروزرسانی می‌شوند و گلوکومترها (یک ابزار پزشکی برای تعیین تخمینی غلظت قند خون) به منظور بهینه‌سازی نتایج مربوط به تاثیر مواد غذایی بر روی میزان قند خون، با خدمات نظارت از راه دور ارتباط برقرار می‌کنند. صادقانه باید بگویم که من همه‌ی این‌ها را مسلم می‌دانم.

من زمان زیادی را در صنایع فناوری صرف کرده‌ام و ابداعات مصرف‌کننده‌ی بسیاری دیده‌ام که در نهایت راهشان را به مراکز داده پیدا کرده‌اند. و با اینکه پلتفرم‌های ابری برای زیرساخت فضای داخلی (on-premises) در دوازده سال گذشته در فروشگاه‌ها حضور داشته‌اند، نظارت، مدیریت و تجزیه و تحلیل مبتنی بر ابر، به عنوان قسمتی جدانشدنی از اکثر دستگاه‌های مرکز داده، پذیرفته نشده‌اند. بنابراین مرکز داده در چه مرحله‌ای می‌تواند با تکنولوژی مصرف‌کننده روبه‌رو شود؟