از جمله مشکلاتی که در چند دهه اخیر کشور ما با آن مواجه شده عدم تعامل و ارتباط بین صنعت و دانشگاه است. دانشگاه‌ها هر ساله تعدادی فارغ‌التحصیل را به جامعه تزریق می‌کنند، اما مسئله اینجاست که چند درصد این افراد می‌توانند وارد بازار کار شوند و از آن تعدادی هم که مشغول به کار شدند، این حرفه در راستای مدرک تحصیلی آنهاست؟

بهتر است برای درک بهتر این فرآیند به تعریف سیستم رجوع شود. چرا که  صنعت و سازوکارهای آن یک سیستم و دانشگاه نیز به طور جداگانه سیستمی دیگر محسوب می‌شود، که هر کدام اهداف خاص خود را دارند. سیستم مجموعه‌ای از اجزا است که برای رسیدن به هدف مشترک هر یک از اعضای آن با هم تعامل دارند. تفکر با رویکرد سیستمی بر خلاف مکتب سنتی، نگاهی کل‌گرایانه به مسائل دارد. از اصول این نوع نگرش می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

·       در تفکر سیستمی، هر پدیده‌ای به مثابه یک سیستم در نظر گرفته می‌شود.
·       کلیت یک پدیده بررسی می‌شود؛ یعنی چگونگی تعامل بین اجزاء و تعامل با محیط و دیگر سیستم‌ها مورد توجه است.
·       پرهیز از انزواطلبی؛ حیات یک سیستم در گرو تعامل با دیگر سیستم‌هاست.


برای تبیین فرآیند ارتباط بین صنعت و دانشگاه،می‌توان از تفکر سیستمی وام گرفت. با توجه به این رویکرد لازمه بقای هر کدام دوری از انزوا و ایزوله شدن است.
دانشگاه به عنوان مهمترین رکن نظام آموزشی کشور می‌تواند در ایجادتوسعه علمی نقش مهم و حیاتی را ایفا کند (زرگر و همکاران، ۱۳۸۹). در کنار دانشگاه، صنعت نیز از ارکان مهم توسعه در جامعه محسوب میشود (نعمتی و همکاران، ۱۳۹۳). با توجه به موارد ذکر شده درمورد تفکر سیستمی و رویکرد کل گرایی به مسائل تعامل بین صنعت و دانشگاه ضرروی است.