برای بیشتر شرکت‌های کوچک و متوسط، سرمایه‌گذاری بر روی سخت‌افزارهای گران قیمت ذخیره‌سازی اطلاعات معنی و مفهومی ندارد. انتقال تمام گردش‌های اطلاعات به یک ارائه دهنده‌ی عمومی فضای ابری چه به روش برداشت و جابه‌جایی (lift and shift) یا یک انتقال بخصوص‌تر، می‌تواند تطبیق‌پذیری و منافع فوق‌العاده‌ی دیگری ارائه دهد.
روش‌های فضای ابری عمومی معمولاً قابلیت توسعه دارند و به آسانی می‌توان فضای بیشتر یا منابع محاسباتی مورد نیاز را تدارک دید. همچنین دسترسی ساده به فضای ابری، امکان استفاده از داده‌ها را تقریباً در هر مکانی برای کارمندان فراهم می‌کند که منفعت بزرگی برای شرکت‌هایی است که نیروی کار از راه دور دارند. معماری فضای ابری عمومی به گونه‌ای است که به استراتژی‌های عصر کامپیوتر مورد استفاده توسط شرکت‌ها در بازار اینترنت اشیاء قدرت می‌دهد و به آنها کمک می‌کند تا دسترسی به شبکه را در محدوده‌هایی که دسترس‌پذیری سختی دارند و از پوشیدگی کمی برخوردارند، توسعه دهند.
با این حال روش‌های ذخیره‌سازی ابری بدون عیب نیستند. با اینکه فضاهای ابری عمومی از امنیت جدی برخوردارند، ماهیت آشکار محیط، حفاظت از اطلاعات حساس را در برابر دسترسی‌های غیرمجاز سخت می‌کند. برای شرکت‌هایی که نمی‌توانند متحمل این ریسک شوند، آرایش فضای ابری خصوصی اجرا شده از طریق یک زیرساخت مجازی، سطح بهتری از امنیت را ارائه می‌دهد؛ بخصوص زمانی که با پروتکل‌های رمزگذاری شده همراه باشد.
فضای ابری خصوصی از بسیاری جهات شبیه اشتراک فضا (colocation) است تنها با این تفاوت که سخت‌افزاری در آن دخیل نیست. سرورهای مجازی می‌توانند تمام مزایای تجهیزات فیزیکی را با قابلیت نگهداری آسان‌تر عرضه کنند. روش‌های جدید معماری شبکه مانند هیبرید و فضاهای ابری چندگانه می‌توانند داده‌های حساس را در فضای ابری خصوصی امنی نگهداری کنند و در همان حال از قدرت محاسباتی سرویس‌های فضای ابری عمومی بهره ببرند.